بررسی حساسیت اراضی به فرسایش آبی و بادی با استفاده از مدل raizal (مطالعة موردی: اراضی آبیک)

ارزیابی فرسایش پذیری خاک امری ضروری است تا برای جلوگیری از تخریب آن در آینده ـ به دلیل استفادة بیش از حد از ظرفیت ذاتی خاک و مدیریتِ نامناسب ـ تدابیری اندیشیده شود. به همین منظور، در این مطالعه، تخریب پذیری اراضی آبیک به فرسایش آبی و بادی برای کاربری های زراعی و مرتع، با استفاده از مدل raizal، از زیرمدل های میکرولیز، ارزیابی شد. اطلاعات مورفولوژیکی و تجزیة فیزیکی و شیمیایی از بررسی و مطالعة 32 پروفیل خاک اخذ گردید. اطلاعات زراعی- اقلیمی و مدیریتی، شامل درجة حرارت و بارندگی، از داده های هواشناسی ایستگاه کلیماتولوژی باغ کوثر برای 17 سال اخیر جمع آوری شد. برای بررسی اثرِ تغییرات اقلیمی در ارزیابی اراضی این منطقه، برای سال 2080 میلادی (طی 70 سال آینده)، از منبع گزارش های سازمان تغییرات اقلیمی (ipcc) مختص غرب آسیا استفاده شد. تیپ های بهره وری مورد نظر برای ارزیابیْ گندم، ذرت، جو، و یونجه است. نتایجِ به دست آمده از مطالعات ارزیابی تخریب پذیری اراضی به فرسایش آبی و بادی با زیرمدل raizal در محیط gis به صورت نقشه تهیه گردید. اطلاعات به دست آمده از مدل های تخریب پذیری اراضی به فرسایش بادی، در هر دو کاربری زراعی و مرتع، نشان دهندة خطر تخریب پذیری درصد وسیعی از اراضی منطقه با شرایط مدیریت فعلی است که نتایج ارزیابیِ روش هایِ مدیریتیِ پیشنهادی به بهبود کلاس های تخریب پذیری خواهد انجامید.